Φ. Βουδαντά: “Το άγχος είναι μέρος της πραγματικότητάς σου, δεν είναι εσύ”

Γράφει η Φένια Βουδαντά

Άραγε τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να δούμε στους εαυτούς μας αυτά που πιθανώς βλέπουν οι άλλοι; Τι θα γινόταν αν κάναμε μια προσπάθεια να μας αντιμετωπίσουμε ως μια ολότητα και δεν παίρναμε σαν ψυχαναγκαστικοί ερευνητές το μεγεθυντικό φακό για να εστιάσουμε στην ατέλεια, στο ελάττωμα, στο πρόβλημα; Όταν παίρνεις μεγεθυντικό φακό, αυτόματα το μεγεθύνεις στα μάτια σου. Κι ας είναι στην πραγματικότητα μια κουκκίδα που φυσικά όσο σκοτεινή κι αν είναι, δεν μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη συνολική σου εικόνα, την εξωτερική, αλλά και την εσωτερική.

Δε λέω να αγνοήσουμε την ύπαρξη του ατελούς χαρακτηριστικού. Είναι η πραγματικότητά μας. Δεν είναι πάντοτε μια κουκκίδα, κάποιες φορές είναι κάτι που φαντάζει περισσότερο ογκώδες και όντως έτσι μπορεί να είναι. Το καταλαβαίνω.

Δεν αναφέρομαι στο σπυράκι στο πρόσωπό σου, ακόμα κι αν σου σπάει τα νεύρα. Ούτε στη ρυτίδα που ξεπροβάλλει όταν πας να γελάσεις. Αναφέρομαι στο άγχος για το σπυράκι, στο άγχος για τη ρυτίδα, στο άγχος που κάνει όλα αυτά να μοιάζουν τόσο σημαντικά, ώστε να επηρεάζουν την καθημερινή ζωή και τη λειτουργικότητά σου, ώστε τελικά να μη γελάς.

Δεν αναφέρομαι στην απαιτητική και κουραστική ρουτίνα σου. Αναφέρομαι στο άγχος, στην τελειομανία, στην συνειδητή ή ασυνείδητη άρνησή σου να κάνεις ένα διάλειμμα και να πεις «μέχρι εδώ μπορώ για σήμερα».

Πολλές φορές αυτό το γενικευμένο άγχος μας κάνει να γκρινιάζουμε για το καθετί, τόσο που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις κινήσεις μας, τις συμπεριφορές μας, τις επιθυμίες μας. Είναι, παράλληλα, κι αυτό που βάζει φραγμό στα όνειρά μας. Οφείλουμε, παρ’ όλα αυτά, εκτός από το να παραδεχτούμε το άγχος μας, να παραδεχτούμε κι ότι δε μας ορίζει.

Έχεις άγχος. Δεν είσαι το άγχος σου. Το ότι το αποδέχεσαι σημαίνει ότι μπορείς να του επιτρέψεις να υπάρχει εκεί γύρω. Επαναλαμβάνω, ανήκει στην πραγματικότητά σου, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα γλιτώσεις τόσο εύκολα και γρήγορα από αυτήν; Μπορείς, όμως, να υπάρχεις και να δρας μέσα σε αυτήν.

Μπορείς και να έχεις άγχος και να κάνεις ένα σωρό πράγματα. Μπορείς και να έχεις άγχος ότι θα βγεις έξω και κάποιος θα σε κοιτάξει περιφρονητικά, και να βγεις να πάρεις τον αέρα σου και να πας εκεί που αγαπάς.

Όταν μεγαλοποιείς το άγχος (ή την όποια άλλη ιδιαιτερότητά σου), αυτό ευχαριστιέται, ενισχύεται και σε εγκλωβίζει. Ακυρώνει, στην περίπτωση που αναφέραμε, την έξοδό σου, χάνεις τον καθαρό φρέσκο αέρα και το να πας εκεί που θέλεις, κι αφήνεις το άγχος να κερδίζει. Ξανά και ξανά. Ακυρώνει την έξοδό σου, ακυρώνει κι εσένα που είσαι πιο σημαντικός από εκείνο.

Κάνε χώρο και για τα ευχάριστα και για τα δυσάρεστα. Όλα είναι μέσα στη ζωή μας κι όταν αποδέχεσαι όλες τις πλευρές της, τότε θα τη ζήσεις ολοκληρωτικά. Ακόμα και το δυσάρεστο μπορεί να προσφέρει συνήθως κάτι θετικό, όταν όμως το βαφτίζεις «κακό» αυτόματα το διώχνεις και το μόνο που θα σου προσφέρει είναι απογοήτευση. Επειδή φαίνεται ότι ασχολείσαι τόσο πολύ μαζί του, που ενισχύεις τις επιδράσεις του και δε σε αποχωρίζεται.

Πήγαινε εκεί που θέλεις, κάνε αυτά που θέλεις και πάρε μαζί σου και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου, αυτό που συνήθως ονομάζεις «κουσούρι». Και δες πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις ακόμα και με αυτό στην άκρη.

Θα εκπλαγείς.

Πόσες πλευρές έχουμε ο καθένας μας και εστιάζουμε σε εκείνη τη μία, την κάπως πιο σε εμάς ενοχλητική; Είμαστε τόσα πολλά άλλα και σε πολλούς αξιοζήλευτα.

Πώς θα μας φαινόταν ο κόσμος μας αν είχαμε μια ευκαιρία να τον παρατηρήσουμε φορώντας τα μάτια τους; Κάποια από αυτά, αν όχι όλα, λάμπουν, μα δεν το ξέρουμε, γιατί σκύβουμε το κεφάλι, κοιτάμε δεξιά κι αριστερά, ποτέ στο ερέθισμα στο κέντρο του.

Ίσως γιατί δε βρισκόμαστε σε επαφή με το κέντρο μέσα μας. Εστιάζουμε σε περιφερειακά μας ξεφτίσματα. Κι όσο τα πειράζουμε, αυτά ξεφτίζουν ακόμα παραπάνω και μας δίνουν την εντύπωση ότι είναι τόσο σημαντικά.
Τίποτα πιο σημαντικό από το ακριβό κασμιρένιο ύφασμα που τυλίγει την καρδιά σου. Αυτό είναι το κέντρο σου, αυτή και η ουσία και η ολότητά σου.