Ο άνθρωπος θέλει να αλλάζει…

Της Ελπίδας Πατεράκη

Ο άνθρωπος θέλει να αλλάζει…

Ζει για να αλλάζει αυτά που δεν τον βολεύουν. Υπάρχει για να καλύπτει την περιέργειά του εξερευνώντας το περιβάλλον του, διαβάζοντας, παρακολουθώντας ιστορίες, ζωγραφικές, μουσικές, θέατρα…

Αλλάζει διακόσμηση, αλλάζει θέσεις, αλλάζει προοπτική παρ’ όλες τις φοβίες του, παρόλο τον χαμό που γίνεται στο κεφάλι του, παρά την διάθεση κάλυψης και ασφάλειας, ξέρεις… είναι καλύτερα εδώ μην τα ανακατεύεις όλα, πρόσεχε!

Και ενώ όλα αυτά είναι γνωστά

Ακόμα ψάχνουμε το γιατί είμαστε σβούρες, πηγαινοερχόμαστε χωρίς κάποιος να μας το επιβάλλει, ψάχνουμε και ψαχνόμαστε, φέρνουμε τούμπα όσα ξέρουμε και αναζητούμε όσα δεν μάθαμε ποτέ, ενώ τα υπέροχα ζωάκια δεν τρώγονται με τις σάρκες τους και με τις αλλαγές που θα πρέπει να κάνουν στη ζωή τους.

Εμείς θα ανεβοκατεβάζουμε τον βράχο σαν τον Σίσυφο και θα τολμάμε να πράττουμε από το να κοιτάμε, να μετακινούμε πράγματα αν δεν μας αρέσουν, να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε.

Να προσέχουμε, να διαμορφώνουμε, να τρυπώνουμε, να καμουφλαριζόμαστε, να χωράμε, να ανήκουμε ή να μην ανήκουμε, να είμαστε βλάκες ή να μην είμαστε, να μαθαίνουμε, να καταλαβαίνουμε αν κάτι αξίζει ή όχι και αν αξίζει ο κόπος ή αν θα πρέπει να το κάνουμε να αξίζει. Πφφφ… δύσκολα πράγματα αλλά στη φύση του ανθρώπου.

Κι ας είναι ο φόβος σπιούνος.

Κι όμως. Η περιέργεια δεν σκοτώνει πάντα, η περιέργεια είναι αυτή που θα μας πάει λίγο παραπέρα και λίγο ακόμα, μέχρι να βρούμε το σημείο που μας αρέσει και να βολευτούμε, που θα ταιριάξει σε κάθε μας καμπύλη, θα μας αγκαλιάσει χωρίς να μας πνίγει.

Γιατί με τα χρόνια έρχεται ή πρέπει να έρθει κάποια στιγμή η γνώση του εαυτού μας, αυτή η μαγική στιγμή που ανακαλύπτεις τι είσαι, γιατί είσαι, που είσαι, τι κάνεις, τι θες να κάνεις, τι μπορείς να κάνεις… και τόσα άλλα στον τρόπο που βλέπουμε τον βίο μας, τον εύκολο, τον δύσκολο, αυτόν που κατανοούμε κι αυτόν που αγνοούμε παντελώς.

Ίσως χρειάζεται να προσπαθήσουμε πάρα πολύ

… μέχρι να καταφέρουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και όσο αυτό αφορά το τώρα. Την δεδομένη στιγμή πάντα και με όσα ξέρουμε, χωρίς να κατηγορούμε μονίμως τον εαυτό μας για το πόσο χαζά χειριστήκαμε ένα θέμα. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε πάντα, δεν χρειάζεται να ζούμε με το τι θα γίνει στο μέλλον, δεν το ξέρουμε το μέλλον, δεν το έχουμε δει, δεν ξέρουμε τίποτα για αυτό.

Όλα εδώ στο τώρα ανοιχτά σαν μια λευκή σελίδα, όλα εδώ με το μολύβι στην άκρη να είναι. Γράψε, σβήσε, διόρθωσε, ξαναγράψε. Κάποια στιγμή θα δεις μπροστά σου τα λόγια σωστά και καθαρά, τις γραμμές όμορφες.