Ν. Σμυρνάκης: Τα στάδια του πένθους

Η άρνηση αποτελεί μέθοδος αυτοπροστασίας απέναντι στην πραγματικότητα που εκλαμβάνεται ως απειλή.

2ο Στάδιο. Θυμός.
«Γιατί τώρα που όλα πήγαιναν καλά;».

Κάθε «γιατί» κρύβει πικρία ή θυμό. Συχνά, δίκαια ή άδικα, μεταθέτουμε το θυμό. Φταίει ο Θεός, η Κίνα, η Αμερική, ο Μπιλ Γκέιτς, οι φαρμακοβιομηχανίες, η κυβέρνηση. Άλλες φορές πάλι διοχετεύουμε το θυμό προς τον εαυτό μας και βιώνουμε έτσι έντονες ενοχές.

3ο Στάδιο. Λύπη.
«Η ζωή μου καταστρέφεται. Γιατί να προσπαθήσω να κάνω οτιδήποτε;».

Αν παραμείνουμε σε αυτό το στάδιο για πολύ μπορεί να οδηγηθούμε στην κατάθλιψη. Η κατάθλιψη εκδηλώνεται με διάφορα συμπτώματα όπως απώλεια ενέργειας, απαισιοδοξία, απόγνωση και απόσυρση από τις κοινωνικές σχέσεις.

4ο Στάδιο. Αποδοχή.
«Εντάξει, όλα θα πάνε καλά. Θα βρούμε τρόπο».

Η ελπίδα έχει επανέλθει όπως και μια αίσθηση ψυχικής ηρεμίας. Εδώ ζητάμε βοήθεια, επικαλούμαστε ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει, εντασσόμαστε σε ομάδες που έχουν να μοιραστούν κοινή γνώση και εμπειρία. Ατενίζουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία ώστε να προχωρήσουμε.

Σε αυτό το στάδιο είμαστε πιο έτοιμοι να δούμε την ευκαιρία στο πρόβλημα. Να προσδώσουμε νέο παραγωγικό νόημα στην κατάσταση που βιώνουμε.

Ας κρατήσουμε το εξής: Όταν το άτομο ενθαρρύνεται να εκφράσει τα συναισθήματά του έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να τα κατανοήσει, να τα αποδεχτεί και να βρεις λύσεις.

Αλλά και ότι: Δεν πρέπει να αποπαίρνουμε κάποιον που περνάει το στάδιο της άρνησης, του θυμού ή της λύπης ή να προσπαθούμε να τον αποτρέψουμε από το να τα περάσει. Αντίθετα, να τον βοηθήσουμε να τα περάσει πιο γρήγορα.

ΥΓ
Τα στάδια αναγράφονται στο εξαιρετικό βιβλίο του Λεωνίδα Καστρινάκη «Ψυχοσωματική Νοημοσύνη».