Μαρία Αραμπατζή: Σαν συνοικισμός ~

Γράφει η Μαρία Αραμπατζή

Ζήτα σιωπηλά την άδεια οικοδομής, από εμένα. Χτίσε, με εφηβαίο ενθουσιασμό. Διαίρεσε τα οικόπεδα, να προκύψει ζυγός αριθμός, για άρτιο αποτέλεσμα. Ένας ολοκληρωμένος και πλήρης συνοικισμός, αυτάρκης. Προμηθεύσου δομικά υλικά που δεν αλλοιώνονται σε βάθος εφικτότητας. Εξαίρετος προμηθευτής το θάρρος. Διάλεξε εργάτες σιωπηλούς σαν τους στόχους και εργάτριες με απαράμιλλη ομορφιά σαν τις φιλοδοξίες. Διατίθενται δωρεάν. Παίρνουν μισθό ικανοποίησης με τόκο. Το ρυμοτομικό σχέδιο υπαγορεύει απόλυτη ανομοιότητα. Βάλε ανθρώπους στα σύνορα, για να επιβιώσουν οι λίγοι. Εξόδια διάθεση δεν υπάρχει, γι’ αυτό και δρόμος φυγής δεν προβλέπεται, εκτός αν οδηγεί προς τα πάνω. Οι κύκλοι, βλέπεις, σε προφυλάσσουν, τα τετράγωνα έχουν γωνίες και μπορούν να σε επηρεάσουν. Το κλίμα τροπικά βαθύ, ουτοπικός αέρας και αναζωογονητική βροχή.

Εκεί μέσα συγκέντρωσε τα προσφυγικά ιδανικά σου, που κρίθηκαν ακέραια και εξορίστηκαν λόγω μεγάλης αξίας. Διόρισε μια επιτροπή περίθαλψης να απαλύνει το τραύμα τους. Πώς όμως ξεχνιούνται οι εικόνες καταπάτησης της ανθρωπιάς και η καταδίκη αυτής ως αξιόποινη; Άσε τα ιδανικά ελεύθερα να πουλάνε και να αγοράζουν, να ζήσουν υποκείμενα. Βαλέ κι έναν ραψωδό συμμετοχικό. Χρόνο στο συνοικισμό, μη σκεφτείς να βάλεις. Η γενέθλια μέρα, ήταν, ένα αδιέξοδο. Και η τελευταία ονομάστηκε τέλεια αιωνιότητα από τον Σταγειρίτη φιλόσοφο. Με μαθηματική ακρίβεια, ακούστηκε το κύκνειο άσμα τους. Κάποια ιδανικά θυσίασαν δύο νεκρούς, κάποια προσέφεραν τέσσερις ελπίδες, κάποια οδήγησαν σε έξι φυλακές και κάποια έχασαν και τα οκτώ τους παιδιά. Όλα τα ιδανικά πέρασαν από το ζυγό της ακεραιότητας, μηδενικά δεν έμειναν. Αυτό το παρελθόν, για πρόλογο το είχαν. Στο συνοικισμό βάλε μια ταμπέλα που γράφει: ‘ΕΓΩ’. Γιατί αν ο μηχανικός χαθεί, το σχέδιο δεν υλοποιείται. Δεν είσαι για άλλες δίκες.

Υ.Γ.: Τα μεγάλα ιδανικά, λέει, όταν ξεπέφτουν και όλοι τα διώχνουν απ’ τα σπίτια τους, κάποιος τα παίρνει στο καλύβι του και άσυλο τους δίνει. ‘Αργησε ο Παλαμάς να σου δώσει την άδεια οικοδομής και πνίγηκες σε μια κουταλιά ‘εγώ’.

Με αγάπη,
ο εαυτός σου.