Μαρία Αραμπατζή: «Σαν πτήση ~»

Γράφει η Μαρία Αραμπατζή 

Εισιτήριο στην ευγνωμοσύνη κανείς δεν σου αγόρασε. Είναι δώρο εαυτού για αυτό πάρε το από εμένα. Για τον έλεγχο συνειδήσεων, περάστε από εδώ. Απαγορεύονται οι συναισθηματισμοί. Τους έλκει η βαρύτητα της ματαιότητας και αυξάνει ο κίνδυνος.

Προχώρα στη πύλη, χαμήλωσε τον εγωισμό σου και πέρνα. Περίμενε στην σειρά σου και γνώρισε την λογική. Καλό ταξίδι λέει, με ευγενική αμεροληψία. Επιβιβάσου και δες εκείνο το χαμόγελο που σου τονίζει την καμπύλη της ζωής σου.

Πόσες μοίρες καλοσύνης μπορεί να χωρέσει ένα πρόσωπο; Αμβλεία γωνία, η εκτίμηση. Προχωράς στο αεροσκάφος και πρώτη φορά δεν ψάχνεις την θέση σου. Γιατί είχες ξεχωρίσει τις πλευρές; Δεν φαντάστηκες ότι όλοι την ίδια κατάληξη θα έχουν; Τώρα που έχεις το εισιτήριο, θα καταλάβεις, ότι το ίδιο χαμένος είσαι. Μια θέση είχες πάντα και αυτή σου αρμόζει. Κάθεσαι αναπαυτικά. Γίνεται επείδειξη ανθρωπιάς.

Σήμερα παρατηρείς προσεκτικά, γιατί ίσως είναι το μόνο που θα σε σώσει. Απεγνωσμένα ζητάς επανάληψη, κάτι δεν κατάλαβες. Δεν πρόσεξες πως ανοίγει το αλεξίπτωτο της συγχώρεσης, λες και πίστεψες ποτέ σε αυτό.

Δένεις καλά τη ζώνη του εγωισμού, για την επιβίωση σου. Ξεχνάς, όμως, ότι αν είναι το τελευταίο σου ταξίδι, η ζώνη αυτή είναι μάταιη. Πόσα χρόνια πίστευες ότι μπορεί να σε σώσει; Το αεροσκάφος απογειώνεται και εσύ ξέρεις ότι τα λάθη αίρονται, μα όχι πάντα. Κοιτάς τα σύννεφα, μα δεν ξέρεις να τα δεις. Ποτέ δεν έμαθες τι θα πει λευκή εκτίμηση και τώρα χάνεις ύψος.

Ακούγεται η φωνή του πιλότου, με μια θολή αγωνία για το τέλος, είσαι λέει στα τόσα χιλιάδες πόδια απογοήτευσης, ο καιρός σχετικά βοηθητικός να επιζήσει η αυτοκριτική σου. Έπρεπε και αυτή κάποτε να ζήσει για εσένα. Ξεκινάει η κάθοδος σε δέκα λεπτά συνειδητοποίησης. Πότε άραγε φτάνεις στην ευγνωμοσύνη;

ΥΓ: Ρε φίλε, ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα προσγειωθείς, παρόλα αυτά πετάς! Ο καιρός ευγνωμοσύνης σήμερα κρίνεται αίθριος. Καλό ταξίδι!

Με αγάπη,
ο ευατός σου.