Μαρία Αραμπατζή: Σαν, ‘όχι’ ~

Γράφει η Μαρία Αραμπατζή

Όσο μικρότερος μάθεις αυτή τη λέξη, τόσο καλύτερα θα την προφέρεις μετά. Θα έπρεπε να ‘’ναι η πρώτη λέξη που μαθαίνεις. Γιατί, αυτή σε μεγαλώνει.

Αν ήξεραν την λέξη και οι γονείς σου, τα πρώτα δάκρυα περηφάνιας, τότε θα τα έριχναν, όταν την συλλάβιζες.

Είναι η λέξη που θα έπρεπε να διδάσκεσαι γράμμα-γράμμα στο σχολείο, στο μάθημα της επιβίωσης.

Το ‘Ο’ για μια όαση, την γόνιμη απόφαση στην έρημο του φόβου.

Το ‘Χ’ για ένα θεμέλιο στη λέξη χαρακτήρας.

Και το ‘Ι’ για μια ουτοπική ισότητα. Σήμερα αυτό δεν είναι ισότητα, ούτε προχθές ήταν και ούτε μεθαύριο θα είναι.

Θα έπρεπε να διδάσκεσαι τη λέξη αυτή στο πανεπιστήμιο με μεταδοτικότητα ανάγκης και να εξετάζεσαι στον τρόπο αλλά και στην συχνότητα χρήσης της.

Το δυσκολότερο μάθημα αυτό θα έπρεπε να είναι, με διδακτέα ύλη αυτοεκτίμησης, ασήκωτου θάρρους και χρωστούμενου σεβασμού.

Ο Καβάφης φαίνεται να ύμνησε την λέξη: ‘Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΌΧΙ να πούνε.  Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε.’

Το ‘ΟΧΙ’ δίνει τα γράμματα του γενναιόδωρα και οι φήμες για προσβλητική στοχοθεσία σκύβουν το κεφάλι στο θέαμα της αλλαγής που προξενεί.

Ολοστρόγγυλη αληθινή αλληλεγγύη.

Το *Ο*, το έδωσε στη μοναξιά και εκείνη γέννησε την ουσιαστική επαφή, το έδωσε στη ντροπή και εκείνη παντρεύτηκε την αποδοχή, το έδωσε στο θυμό και εκείνο εξανθρωπίστηκε σε όριο.

Το έδωσε στο θάρρος και εκείνο του αποκρίθηκε: Μάνα, εγώ είμαι αυτός που σου χρωστάω.

Το *Χ*, το έδωσε στη χαρά και εκείνη του είπε εξαιτίας σου με εκτιμούν, το έδωσε στο χατίρι και εκείνο του είπε ‘εξαιτίας σου ζω ξανά’.

Το έδωσε στο χαμόγελο, και εκείνο του έπιασε το χέρι, το έδωσε στη χειράφετηση και εκείνη το έκανε σημαία. Το έδωσε στο χρόνο και εκείνος το ζήτησε δύο φορές για να προλάβει να βελτιωθεί.

Το *Ι* , το φύλαξε για το τέλος.

Με αγάπη πήγε στο ΝΑΙ και του έδωσε αυτό που απέμεινε, τη δύναμη του, για να είναι ίσα.

Γνωστή η ιστορία.

Το ‘ΝΑΙ’ πήρε δόξα, πήρε δημοσιότητα έγινε η πρώτη επιλογή.

Έγινε η απάντηση, έγινε η λύση. Με λύπη, το ‘ΟΧΙ’ προτιμάει να μην ζει.

Καλά πρόεβλεψε ο Λουδοβίκος την δειλία της γενιάς μας: ‘Κουράστηκε, λέει το ‘’ΟΧΙ’ και αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ‘’ΝΑΙ’.

Και η λέξη που έφτιαξε το δρόμο για τους ανθρώπους κοιμάται τώρα.

ΥΓ: Μα ξημέρωσε, και βλέπεις ότι κάθε δρόμος, ένα ‘ΟΧΙ’ έχει γραμμένο. Έστω να μάθεις να το συλλαβίζεις όφελος είναι, ήρθε πρωί.

Με αγάπη,
ο εαυτός σου.