Φένια Βουδαντά: “Τα οφέλη του «να ζεις απλά»…”

Γράφει η Φένια Βουδαντά

Η απλότητα δε βγαίνει σε πολλά χρώματα. Ούτε σε πολλά μεγέθη. Μην την αναζητήσεις σε φανταχτερές βιτρίνες, ούτε επιδέχεται εκπτώσεις σε τιμές επαναστατικές για το είδος της. Η απλότητα δεν αγοράζεται, υιοθετείται. Είναι η επιλογή στη ζωή, χάρη στην οποία μπορείς να αποκομίσεις τα πιο βαθιά οφέλη από καθετί που κάνεις.

Όταν ζεις απλά, δε σημαίνει ότι η σκέψη σου δεν μπορεί να είναι περίπλοκη και ιδιαίτερη. Δε σημαίνει ότι τα έχεις όλα λυμένα. Χάρη στην απλότητα, ακόμα και τα πιο μπερδεμένα όμως φαντάζουν εύκολα στη λύση τους, εφόσον κάνεις ένα μικρό βήμα πίσω για να τα παρακολουθήσεις με ορατότητα πιο διευρυμένη.

Ζώντας απλά, μπορείς να εστιάσεις περισσότερο στα ερεθίσματα γύρω σου, ή μάλλον εστιάζεις στα απλούστερα, όχι απαραίτητα στα απλοϊκά. Επιλέγεις τους ανθρώπους και τα μέρη, όπου η απουσία σύνθετων και επιβλητικών στοιχείων, σε βοηθά να δεις την ουσία τους, χωρίς να σε αποπροσανατολίζουν.

Επιλέγοντας να βιώσεις μια βόλτα στην απλή εκδοχή της, συνδέεσαι ουσιαστικά με τη φύση και γίνεσαι κομμάτι της. Η φύση δεν είναι μόνο τα λουλούδια, το πράσινο και το τζιτζίκι που φλυαρεί το καταμεσήμερο. Φύση είναι οτιδήποτε σε περιβάλλει, φύση είναι και το πλακόστρωτο στη γκρίζα πόλη. Αν διαχωρίσουμε τα ανθρώπινα δημιουργήματα από τον ορισμό της φύσης, διαχωρίζουμε αυτόματα και εμάς τους ίδιους από αυτήν.

Όταν ζεις απλά, χρειάζεσαι λίγα πράγματα. Πάντοτε μάλλον χρειάζεσαι λίγα πράγματα, βέβαια το αντιλαμβάνεσαι όταν πλέον δεν κατακλύζεσαι από τη σκέψη ότι δεν έχεις αρκετά, ότι δεν είσαι αρκετός. Ή αρκετά καλός. Τι θα έλεγες να αλλάξεις το στόχο σου, ώστε να γίνεις «αρκετά καλός» και όχι «τέλειος»;
Η αίσθηση της τελειότητας αποπνέει στασιμότητα, το να φτάσεις υψηλότερα είναι ανέφικτο και το να φτάσεις χαμηλότερα απογοητευτικό. Η αίσθηση της απλότητας, όμως, σου προσφέρει τη δυνατότητα να νιώσεις τις διακυμάνσεις της ζωής, με τα καλά και τα στραβά της, να κινηθείς κι εσύ μαζί της. Η κίνηση είναι ζωή. Δεν το λέω εγώ.

Και η μετακίνηση είναι ζωή και να για να μετακινηθείς χρειάζεται πρώτα να κινηθείς. Όχι με τους ρυθμούς τους οποίους άλλοι σου υπαγόρευσαν, αλλά με τους ρυθμούς στους οποίους μπορεί να ανταπεξέλθει η δική σου μοναδική απλότητα. Τους άλλοτε γοργούς και τους άλλοτε νωχελικούς.

Όταν αντιληφθείς τη μεταβλητότητα που κυριαρχεί στο περιβάλλον όλων μας, θα είσαι προετοιμασμένος για το απροσδόκητο και ταυτόχρονα απροετοίμαστος. Απροετοίμαστος και ατελής. Και αληθινός. Θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις σχεδόν ποτέ την ευθύνη για όσα θα έρθουν, είναι ζήτημα των εξωτερικών συνθηκών. Ευθύνη σου να παρακολουθήσεις τις επιδράσεις τους στις δικές σου, τις εσωτερικές σου συνθήκες. Χωρίς να τις κατακρίνεις. Όταν κατακρίνεις, κουράζεις τον εαυτό σου, τον εξαντλείς.

Για να εκτιμήσεις την απλότητα, βέβαια, χρειάζεται συνήθως να περάσεις από τα σαράντα κύματα. Χρειάζεται να έχεις κάψει πρώτα το μυαλό σου με πολλές ανούσιες πληροφορίες, τις οποίες έχεις επιτρέψει όλες να εισχωρήσουν στο κεφάλι σου. Υπάρχει η απλότητα, παντού. Άλλο που δεν εκτιμούμε την παρουσία της. Δεν είναι το ίδιο με την ευκολία. Η ευκολία είναι υποκειμενική. Η απλότητα μία, με πολλές εκδοχές (και πάντοτε απλές).

Απλότητα είναι τα τρυφερά αγγίγματα που μπορούν να υποκαταστήσουν όλον τον χειμαρρώδη λεξιλογικό πλούτο. Είναι όσα αφήνεις να εννοηθούν από τις πράξεις σου, οι οποίες υποστηρίζονται από μικρές λέξεις. Όχι το αντίστροφο.

Γνωρίζεις ότι ζεις απλά όταν ακουμπάς στο μαξιλάρι σου και μαζί σου ακουμπούν και όλες οι δύσκολες μαθηματικές εξισώσεις, τις οποίες κλήθηκες να λύσεις την ημέρα που πέρασε. Ακουμπούν ευγενικά, ακόμα και άλυτες. Δε σε κυνηγάει το αύριο, να ξέρεις. Εσύ είσαι πίσω του κι αυτό μπροστά σου. Ο εαυτός σου σε κυνηγάει. Σε κυνηγάει η λογική σου αδυναμία να αξιοποιήσεις την περιπλοκότητά σου σαν αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό σου, η τάση σου να την αντιμετωπίζεις ως εμπόδιο.

Η απλή ζωή δεν πάει κόντρα στη σύνθετη πλευρά σου. Η απλή ζωή αποδέχεται και τη σύνθετη πλευρά σου.

Η απλή ζωή τα δέχεται όλα και επιλέγει να κρατήσει τα πιο «ασήμαντα». Αυτά που δε σταμπάρει κανείς.

Επομένως, άπαξ και τα αδράξεις, θα είναι πάντοτε δικά σου.