Φ. Βουδαντά: “Ενηλικίωση, τι δύσκολο πράγμα…”

Γράφει η Φένια Βουδαντά

Έρχεται η πολυπόθητη ημέρα, λοιπόν. Η ημέρα που είχε στα παιδικά σου όνειρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η ημέρα για τον ερχομό της οποίας μετρούσες αντίστροφα το χρόνο. Δεν ήξερες τι σε περίμενε. Ήθελες απλά να λέγεσαι ενήλικας και να μη δίνεις αναφορά πουθενά για όσα θέλεις να κάνεις.

Μόνο που η ενηλικίωση, εκτός από προνόμια, κρύβει και παγίδες. Σου το έλεγαν, όμως τίποτα δεν άκουγες, το μόνο που ήθελες ήταν να αποδεσμευτείς από το αποπνικτικό περιβάλλον. Έτσι μετέφραζες το πατρικό σου, φορώντας τα εγωκεντρικά γυαλιά της εφηβείας. Σίγουρα είχες εξαντληθεί και από τις συμβουλές τις χιλιοειπωμένες και από τα «όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις» ή τα «σαν τη μάνα σου δε θα σε αγαπήσει άλλη γυναίκα», από όλα εκείνα τα τυπικά που λένε οι γονείς μεταξύ σοβαρού κι αστείου.

Έρχεται η ημέρα εκείνη, όπου κλείνει ο κύκλος αυτής της πολλές φορές αφόρητης πραγματικότητας. Δεν έχει τόση σημασία σε ποιο μέρος σβήνεις τα κεράκια, με φίλους ή με την οικογένεια, όση έχει ο αριθμός, τον οποίον αυτά συμβολίζουν. Είναι η ευκαιρία σου να αποδείξεις τι έχεις μάθει, έτσι; Να δείξεις ότι μπορείς και μόνος σου σε κάποια πράγματα. Ότι έχεις την ευθύνη των πράξεων σου. Ότι είσαι εσύ υπεύθυνος για τη ζωή σου.

Προς το παρόν, γιορτάζεις την ελευθερία που σου προσφέρεται και την αρχή του απογαλακτισμού σου. Από αύριο βλέπουμε. Από αύριο ενήλικες.

Από τη μία, ευτυχώς προνοήσαμε να λάβουμε υπόψη μας τη νομική χροιά της ενηλικίωσης και γνωρίζουμε τι εστί ενήλικας στα χαρτιά. Από την άλλη, ποιος μάς εγγυάται ότι είμαστε ενήλικες με την ολοκληρωμένη έννοια του όρου;

Άραγε, γνωρίζουμε πώς είναι να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, αντί να μένουμε προσκολλημένοι στις υποχρεώσεις; Δεν είναι μόνο η εμπλοκή με τη χαρτούρα που σε καθιστά ενήλικα. Είναι και το να ανακαλύπτεις σταδιακά τον εαυτό σου και να θέτεις τα προσωπικά σου όρια, να μπορείς να λες «στοπ για σήμερα», να αδειάζεις το μυαλό σου στο τέλος της ημέρας και να μην αναμασάς όσα πήγαν στραβά. Σε προετοίμασαν λέγοντάς σου ότι θα συναντήσεις δυσκολίες στην ενήλικη ζωή σου, σου έμαθαν άραγε πώς να τις διαχειρίζεσαι; Σου έμαθαν ότι θα συναντάς συχνά δυσκολίες, ανεξάρτητα από την απόδοσή σου στις υποχρεώσεις σου; Ότι είναι κι αυτές κομμάτι της ζωής; Και όχι μόνο της ενήλικης, πολλές φορές αγνοούμε ότι και τα παιδιά βιώνουν δυσκολίες, κι ας τα έχουμε ταυτίσει με ανέμελα χρωματιστά ανθρωπάκια.

Και το τεστ ενηλικίωσης δε σταματά εδώ. Είμαστε ενήμεροι για τα συναισθήματά μας; Δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να γνωρίζουμε τι ακριβώς αισθανόμαστε, αυτό είναι αδύνατο να το πετύχουμε στο 100% καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, τα συναισθήματα μπορούν να εναλλάσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πολλές φορές είναι και ανάμεικτα. Είμαστε ενήμεροι, όμως, πότε μια κατάσταση μάς κάνει να αισθανόμαστε άβολα και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι γι’ αυτό; Όχι να φωνάξουμε. Οι φωνές αποτελούν το καταπιεσμένο κομμάτι της παιδικής ηλικίας που ξεσπά στην ενηλικίωση και αποζητά συνήθως την προσοχή που δεν έχει λάβει. Άραγε μπορούμε να εντοπίσουμε τις κατάλληλες λέξεις για να εκφραστούμε αποτελεσματικά και με ευγενικό τρόπο; Αν θεωρούμε ότι δεν τις βρίσκουμε, ίσως αξίζει άλλη μια προσπάθεια. Αν όμως τις βρίσκουμε και νιώθουμε ότι δεν εισακούγονται, μπορούμε να αφήσουμε το θέμα εκεί. Χαρακτηριστικό της πραγματικής ενηλικίωσης είναι να δίνουμε επαρκή χώρο και χρόνο στον άλλον να επεξεργαστεί όσα εμείς είπαμε κι αν δεν το κάνει, είναι πάλι εντάξει.

Σχετικά με θετικότερες καταστάσεις, είμαστε ενήμεροι ότι νιώθουμε χαρά μια δεδομένη στιγμή και ότι εκ φύσεως θέλουμε να το μοιραστούμε; Ή φοβόμαστε μη μάς κλέψουν τη χαρά; Πάλι μάς κατακλύζει ο φόβος; Μήπως είμαστε ερωτευμένοι με το αρνητικό μας συναίσθημα, επειδή ίσως πιστεύουμε ότι αυτό ελκύει τη συμπόνια των άλλων; Όχι τη συμπόνια, μάλλον την προσοχή.

Η πραγματική ενηλικίωση αποτελεί ένα αναπτυξιακό ορόσημο, του οποίου η κατάκτηση είναι αρκετά δύσκολη. Ας λεγόμαστε μετέφηβοι μετά τα 18 μας και ίσως μετέφηβοι να λεγόμαστε για πολλά χρόνια ακόμη, μέχρι να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ολιστικά τη ζωή μας, μέχρι να είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, να προστατεύσουμε, εκτός από το ενήλικό μας περίβλημα, και την εσωτερική μας υπόσταση, την ψυχή μας, την οποία πολλές φορές τραυματίζουμε. Μέχρι ο ταχύς χτύπος της καρδιάς να μη μεταφράζεται σε ταχυπαλμία λόγω στρες, αλλά σε υπέρμετρη λαχτάρα να ζήσουμε, μέχρι το στομάχι να γεμίζει με πεταλούδες και όχι με συναισθήματα.

Μάλλον ενηλικίωση είναι να μπορείς να διαβαίνεις στις προκλήσεις της σύγχρονης ενήλικης ζωής, διατηρώντας ζωντανό και υγιές το παιδί μέσα σου.