Φ. Βουδαντά: “Γράμμα προς τον ψυχοθεραπευτή μου…”

Γράφει η Φένια Βουδαντά

Γράφω για εσένα, γιατί έχεις αναλάβει την ευθύνη και είσαι εδώ. Γιατί χάρη σε εσένα, τα μάτια μου προσλαμβάνουν περισσότερες δεσμίδες φωτός, καθώς κοιτούν έξω από το παράθυρό μου. Γιατί είσαι ο άνθρωπος που μου επιτρέπει να στηριχθώ πάνω του, να εκφραστώ όπως επιθυμώ την κάθε στιγμή, που μου επιτρέπει να είμαι εγώ, χωρίς να χρειάζεται να προσποιηθώ, που μου επιτρέπει να λέω «δεν είμαι καλά», που μπροστά σε αυτόν δε χρειάζεται ποτέ να το παίζω άτρωτη και ανεπηρέαστη.

Γράφω για εσένα, γιατί έχεις την ικανότητα να τραβήξεις ευγενικά, χωρίς άτσαλες και επιπόλαιες κινήσεις, το κουβάρι των σκέψεων μου και με υπομονή να το ξετυλίξεις, όσους κόμπους κι αν συναντάς στην πορεία. Δεν τα παρατάς. Δε σου κρύβω ότι φοβάμαι μήπως μια μέρα τα παρατήσεις, όχι γιατί δε σου έχω εμπιστοσύνη, αλλά γιατί δεν ξέρω τι μας ξημερώνει.

Εδώ μάλλον θα έλεγες ότι θα μπορούσα να πάρω τη φράση «δεν ξέρω τι μας ξημερώνει» και να την αξιοποιήσω ως κάτι θετικό, ως ένα έναυσμα να ζήσω το τώρα, επειδή δεν ξέρω τι θα έρθει στο μετά. Σαν μια προσπάθεια να αντλώ το καλό από παντού, να κοιτώ εμένα, την ανάγκη μου να αντλήσω φως ακόμα κι από το ίδιο το σκοτάδι, αντί να προσπαθώ μανιακά να διώξω το τελευταίο. Σαν μια προσπάθεια να κάνω χώρο και στο σκοτάδι να υπάρχει στην άκρη, γιατί κι αυτό προσφέρει κάτι στην τελική, χωρίς αυτό δε θα υπήρχαν αστέρια να λάμψουν.

Εγώ που πίστευα ότι κάνω πολύ καλή χρήση των ελληνικών, οπότε μπορώ με αποτελεσματικότητα να εκφράζω τη σκέψη μου, κατάλαβα συνομιλώντας μαζί σου ότι τόσα χρόνια εξέφραζα αυτά που οι άλλοι ήθελαν να ακούσουν από εμένα, μάθαινα τα ελληνικά για να εκφράζω μέσα από αυτά τη γνώμη και τις προσδοκίες των άλλων. Έμαθα πλέον ότι τόσον καιρό ίσως να έλεγα αυτά που ήθελα και μου υπαγόρευε η ψυχή μου και αντί να τα υποστηρίζω, έβαζα ένα μεγάλο ΑΛΛΑ να τα ακυρώνει, παραθέτοντας μετά την πραγματικότητά μου, σαν τη λογική που μου έμαθαν να ασπάζομαι. Θέλω να…, αλλά δεν πρέπει. Ίσως όντως και να μην πρέπει. Δεν παύω βέβαια να θέλω και οφείλω να δείχνω σεβασμό απέναντι στις επιθυμίες μου, να μην τις κλωτσάω. Να μη βάζω «αλλά», να βάζω «και».

Γράφω για εσένα, γιατί καταλαβαίνεις και με βοηθάς κι εμένα να καταλάβω. Γιατί είσαι άνθρωπος, δεν έχεις μαγικές ικανότητες, κάνεις απλά αυτό που πολλοί παραλείπουν. Να φοράνε τα παπούτσια σου και να προσπαθούν έστω και λίγο να δουν τον κόσμο μέσα από αυτά, να περπατήσουν στα τραχιά μονοπάτια που από μακριά φαίνονται λεία και ευκόλως προσπελάσιμα και διαπερατά. Και με μια πιο διεισδυτική και προσεκτική ματιά, μπορείς να δεις τις πληγές, κάποιες ανοιχτές που αιμορραγούν ακόμα κι άλλες που έχουν καλυφθεί κακήν κακώς από τσιρότα που τοποθετήθηκαν βιαστικά για να απαλύνουν κάπως τον πόνο σε στιγμές απελπισίας και υπέρμετρης οδύνης.

Γράφω για εσένα, γιατί είσαι ο μόνος που μπορεί να μου δείξει το δρόμο. Και να τον δω κιόλας, διότι δε φτάνει μόνο το πρώτο. Χρειάζεται να έχω και το κουράγιο να κοιτάξω ως εκεί που δείχνεις, η πλάκα είναι ότι δε δείχνεις μακριά, δείχνεις κάπου πολύ πιο κοντά απ’ όσο μπορώ να φανταστώ. Φορώ, λοιπόν, τα ειδικά γυαλιά που μου επιτρέπουν να κοιτώ εντός μου κι αφού συνηθίσει με τον καιρό και την εξάσκηση το μάτι μου και μόνο του θεραπευτεί, θα μπορώ πια να τα βγάλω, να κοιτάω πρώτα μέσα μου, για να μπορώ να κοιτάω μετά όσο πιο μακριά θέλω και να κάνω όνειρα, χωρίς να φοβάμαι.

Γράφω για εσένα, γιατί είσαι ο μόνος από τον οποίον μπορώ να προμηθευτώ αυτά τα γυαλιά με τα οποία βλέπω το ίδιο, με διαφορετικό τρόπο.

Γράφω για εσένα, σε μια αδιάφορη Δευτέρα χωρίς να γιορτάζεται κάτι. Δεν περιμένω πλέον την παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας για να ενθαρρύνω όσους διαβάζουν τα γραπτά μου να αναζητήσουν βοήθεια, εφόσον το έχουν ανάγκη. Κάθε μέρα οφείλουμε στους εαυτούς μας να διεκδικούμε την ψυχική μας υγεία, έπρεπε αυτό να είναι το αυτονόητο, να μην περιμένουμε μια συγκεκριμένη ημέρα να μας το υπενθυμίσει.

Γράφω για εσένα, όχι γιατί είσαι εσύ, αλλά γιατί έχεις αναλάβει την ευθύνη και χάρη σε εσένα, μαθαίνω να την αναλαμβάνω κι εγώ.

Θα γράφω πάντα -πραγματικά ή νοητά- για εσένα, γιατί χάρη σε εσένα, ακόμα και κάποια στιγμή χωρίς εσένα, θα έχω μάθει να αντλώ έμπνευση από τα πιο μικρά στη ζωή.