Έκθεση Φωτογραφίας – ΕΥΖΩΝΕΣ οι φύλακες των αφανών

Της Βασιλικής Καραστεργίου

Στις 26.01.2019 έγιναν στο Ρέθυμνο της Κρήτης τα έγκαινια της φωτογραφικής έκθεσης της Δήμητρας Χατζηαδάμ  με αφορμή τη συμπλήρωση 150 ετών από την ίδρυση της Προεδρικής Φρουράς.

Μας έδωσε μια εντυπωσιακή εικόνα φέρνοντάς μας κοντά, όχι μόνο στις καθημερινές εμπειρίες και αποστολές των Ευζώνων, αλλά και στα έντονα συναισθήματα και την τιμή που κουβαλάει ένας Εύζωνας για μια ζωή μέσα του.

Όπως η ίδια μας αναφέρει: «Η Προεδρική Φρουρά είναι μια απίστευτη εμπειρία που την κουβαλάς για το ύπολοιπο της ζωής σου. Μοιράστηκαν μαζί μου κομμάτια τους, είδα πολύ υπομονή από τους ίδιους,  και την απίστευτη λεβεντιά τους. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ξυπνούσα Κυριακή 6:15 το πρωί για 40 Κυριακές για να τους ακολουθήσω στην Ακρόπολη, 6:15 κάθε Κυριακή ήμουνα όμως δίπλα τους. Είναι πολύ ιδιαίτερα τα συναισθήματα που έχω ζήσει κοντά τους και το μαγικό είναι πριν φύγουνε από την πύλη του Στρατοπέδου και όταν επιστρέφουν, εκεί που πλέον υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας και μπορούν και δείχνουν κομμάτια του χαρακτήρα τους. Έπρεπε να ξεπεράσω τα όρια μου στο να ολοκληρώσω την φωτογράφηση εκεί που ένιωθα εγώ σαν φωτογράφος ασφαλείς και αυτό κράτησε 3  χρόνια».

Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα που απλά πήγαινε  στο στρατόπεδο για να βγάλει φωτογραφίες και να πάρει πληροφορίες, αλλά για μια γυναίκα που έζησε 3 χρόνια στο πλευρό τους, ακολουθώντας τους από το ξημέρωμα στον  Ιερό βράχο της Ακρόπολης για την έπαρση και υποστολή της Ελληνικής σημαίας, καταλήγοντας μαζί τους στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, και καταγράφοντας τους σε εθιμοτυπικές αποστολές εντός και εκτός του Προεδρικού Μεγάρου.

«Είχα ένα υλικό στον υπολογιστή μου που έλεγα αυτό πρέπει να γίνει κάτι. Χτυπόντας άπειρες πόρτες το μόνο που δέχτηκα ήταν άρνηση. Εκεί διαπίστωσα ότι αυτό που κάνουν οι ίδιοι εγώ θελω να το βγάλω έξω, πάση θησία. Δέν περιμένα όταν ξεκήνησε και έγινε η πρώτη έκθεση τον Μάρτιο του 2016 ότι θα έφτανα στην 12^η. Ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι θα καταφέρουν να περάσουν την εκπαίδευση, αλλά το πείσμα που δείξανε τους έκανε για εμένα τους καλυτερους δασκάλους. Από εκεί και πέρα ο μεγάλος μου στόχος είναι η Ομογένεια, αυτό κινηγώ εδώ και καιρό, εκεί που η καρδία χτυπάει διαφορετικά, χτυπάει με λαχτάρα».

Κέρδισε την εμπιστοσύνη , τον σεβασμό  και την εκτίμηση τους, και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι Εύζωνες απ’ όλο τον κόσμο  παρευρίσκονται στις εκθέσεις της. Όπως  ακριβώς συνέβη και σήμερα. Δίπλα της, στον λόγο που έβγαλε στάθηκαν Εύζωνες  που «υπηρετούσαν» μαζί της και μοιράστηκαν μαζί μας εμπειρίες και ιστορίες από την εκπαίδευση, μέχρι και την τελευταία αποστολή που κάνανε.

Δείχνοντας μου στο τέλος της βραδιάς τα έργα της, μου εξηγεί πως δεν έβλεπε απλά μια στολή, αλλά ήξερε τον κάθε έναν ξεχωριστά με το μικρό του όνομα, την οικογένεια και το επάγγελμα που ακολούθησε. Συγκινημένη, μου μιλούσε για τους Λεβέντες της και τις ιστορίες που ζήσανε μαζί, την στεναχώρια που έζησε όταν κατάλαβε ότι η θητεία των πρώτων τελείωσε και θα έμπαινε καινούριο τάγμα. Τις οικογένειες που και μέχρι σήμερα κρατάνε επαφή και τα μεγάλα της όνειρα για το μέλλον.

Το μεγαλύτερο όνειρο της Δήμητρας Χατζηαδάμ δεν είναι οι περιοδείες στην Αμερική και την Αυστραλία -που και αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα- αλλά  να μαζέψει πρώην Εύζωνες και να πάει στην Κωνσταντινούπολη, να τους φωτογραφήσει μπροστά στην Αγία Σοφία.

Κλείνοντας λοιπόν, θα θέλαμε να της ευχηθούμε να καταφέρει να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό της  και παράλληλα να την ευχαριστήσουμε για το τεράστιας σημασίας έργο της, αφού μέσα από αυτό μπορούμε να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα του θεσμού των Ευζώνων οι οποίοι αποτελούν κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας και σύμβολο ηρωισμού και νίκης, ενισχύοντας τις πολιτισμικές ρίζες του έθνους μας.