Έχεις παρατηρήσει ποτέ ότι όσο τραβάς το σχοινί τόσο ματώνουν τα χέρια σου;

Της Μαρίας Σκουρβουλιανάκη

Έχεις παρατηρήσει ποτέ ότι όσο τραβάς το σκοινί τόσο ματώνουν τα χέρια σου;

Αυτό συμβαίνει και με τις σχέσεις που προσπαθούμε να σώσουμε, είναι μια καλή παρομοίωση για να καταλάβουμε πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας.

Είναι καλύτερο να το αφήσεις και να ελευθερωθείς, να πέσεις από το ιδανικό σου “ροζ συννεφάκι” και να δεις την πραγματικότητα.

Εάν θα σωθείς ή θα πνίγεις το επιλέγεις εσύ!

Πρέπει να προσαρμοστείς στις συνθήκες και να μάθεις να κολυμπάς.

Τα σημάδια θα μείνουν και θα σε πονάνε μέχρι να επουλωθούν οι πληγές, όπως εκείνες που είχαμε παιδιά στα γόνατα, προσπαθώντας να μάθουμε ποδήλατο.

Το ίδιο συμβαίνει και στην ενήλικη πορεία  μας.

‘Αλλά πλέον τα τραύματα μένουν στην ψυχή μας και όχι στο σώμα μας.

Εκείνα ίσως πονάνε  λίγο περισσότερο, μα πρέπει να μάθεις ότι ο μόνος που μπορεί να τα περιθάλψει είσαι εσύ ο ίδιος.

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι ότι αρνούμαστε να δούμε την δύναμη που έχουμε μέσα μας.

Το να λυγίσεις, να συρθείς και να κλάψεις είναι το φυσιολογικό.

Δεν είμαστε «μηχανές» για να προγραμματίσουμε τα συναισθήματα μας.

Έχουμε όμως τη νοημοσύνη για να καταλάβουμε, ότι κάθε φορά που πέφτουμε έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας  να ξανασηκωθούμε.

Μάθε να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά σε ότι σε πληγώνει.

Όχι δεν μιλάω για εγωισμό αλλά για την προστασία του εαυτού σου.