Ε. Πατεράκη: Από μακριά… όλα φέτος από μακριά… και μπερδεμένα!

Της Ελπίδας Πατεράκη

Κάποιες φορές τα λόγια είναι φτωχά και δεν μπορούν να αποδώσουν αυτό που γίνεται, αυτό που συμβαίνει, αυτό που τα μάτια βλέπουν και η ψυχή βιώνει. Πολύ συχνά πια, οι μέρες πέφτουν βαριές σα σίδερο πάνω μου και δεν καταφέρνω εύκολα να τακτοποιήσω τις σκέψεις, να βιώσω την αλήθεια ουσιαστικά, να προλάβω να κάνω διάλειμμα πριν έρθει η επόμενη σκληρή είδηση, αν και κάποιες φορές νομίζω πως δεν καταλαβαίνω ακριβώς, με μπερδεύουν τα λόγια και οι ήχοι, οι κουστουμάτοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με ακατάληπτες λέξεις και νοήματα, και που με κάνουν να νιώθω τόσο εκτός εποχής.. Ειλικρινά νιώθω να μην καταλαβαίνω τη ροή, την ταχύτητα και τα νοήματα.

Όχι, δεν αφορούν όλα εμένα και τον κύκλο μου, ούτε κάθε τι που συμβαίνει μπορεί να μου στερήσει την ορμή για ζωή και δημιουργία, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά να, κάπως πρέπει να δικαιολογήσω τις μεγάλες σιωπές που μας χωρίζουν, παρά μας ενώνουν. Γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσω τις σκέψεις που έγραψα στο φέισμπουκ και στο ίνσταγκραμ, που έτσι κι αλλιώς προέκταση του εδώ είναι κι αυτό και ίσως πρέπει να μπει σε λίστα αναθεώρησης για να τακτοποιούνται τα παράταιρα, τα εκτός που τόσο εντός και με επιμονή έχουν κατακλύσει τα όμορφα και ελεύθερα σημαντικά λεπτά της ζωής μου.

Οι εικόνες φτάνουν η μια πίσω από την άλλη με τις τρομακτικές πύρινες γλώσσες που έπνιξαν την Καλιφόρνια. Ποια φωτογραφία να χρησιμοποιήσω; Όλες δείχνουν μια κόλαση, ένα τοπίο εχθρικό για ζώα και ανθρώπους, ένα κόκκινο σύννεφο που κουβαλά θάνατο και στάχτη.
11 χιλιάδες κεραυνοί, ξηρασία και καύσωνας κατακαίουν την Καλιφόρνια. Εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους χιλιάδες και η μάχη άνιση.
Και τα σπίτια των πλουσίων και τα σπίτια των μεσαίων και όλων το μέλλον κοινό είναι μπροστά στο κακό. Δεν ξεχωρίζει η καταστροφή κανέναν.
Ησυχία δεν υπάρχει. Αλλού πυρκαγιές, αλλού λιώνουν οι πάγοι, αλλού βίαιες καταιγίδες, αλλού πεθαίνουν της πείνας, παντού η αρρώστια, η στεναχώρια, η πίκρα.
Μικρόκοσμος είναι η αυλή μου, αλλά και η αυλή του καλιφορνέζου δική μου θα έπρεπε να είναι. Και τα σπίτια που πλημμυρίζουν δικά μου θα έπρεπε να είναι. Και τα μωρά που τουμπανιάζουν από την πείνα… Και κάθε κακό που συμβαίνει στον μικρό μας πλανήτη δικό μου θα έπρεπε να είναι.
Μια γειτονιά είμαστε κι όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα θα είναι.
Η φύση μόνη της θα βρει ξανά την ισορροπία, οι άνθρωποι όμως της διχόνοιας τίποτα δεν μπορούν να κάνουν! Και η διχόνοια είναι ήδη εδώ!
Γιατί όποιος σπείρει ανέμους θερίζει θύελλες και αυτό μόνο με την αγάπη μπορεί να αλλάξει!

Από μακριά… όλα φέτος από μακριά. Και μπερδεμένα, περισσότερο από άλλη χρονιά. Όμως τα χρώματα είναι ίδια, οι ήχοι ίδιοι, η ροή των πραγμάτων και η φυσική ακολουθία, δεν έγινε ανακολουθία ούτε για μισό δευτερόλεπτο. Δεν έπαψε, δε διέκοψε ούτε για μια στιγμή!
“Όλα ωραία, βαθειά γαληνεμένα, ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή, μέσα στο φως του δικαίου απλωμένα, ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή” όπως έλεγε ο Μούτσης… Γιατί είμαστε ταξιδιώτες του παντός, έτοιμοι να πιάσουμε κουπί ανά πάσα στιγμή και η φετινή χρονιά είχε και θα έχει πολύ κουπί η αλήθεια.
Κι όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος “να ζεις την κάθε μέρα σου μετανοώντας σα να ναι η τελευταία της ζωής σου και να δημιουργείς σα να πρόκειται να ζήσεις αιώνια!”
Πάμε λοιπόν ξανά…

Μέσα στη συνεχή βοή, την ασταμάτητη φασαρία, τις κραυγές και τις υστερικές φωνές, τα άσχημα λόγια, το μίσος, μια υπέροχη κουβέντα ήρθε και με βρήκε και μου έδωσε εκτός από τροφή για σκέψη και μελέτη, ελπίδα ξανά, μια κουβέντα εδώ https://youtu.be/ExvgrSsqoZk που με έκανε να ρίξω παλμούς, να σκεφτώ, να ησυχάσω, να τακτοποιήσω και να προσπαθήσω να κατανοήσω τα δικά μου λάθη.
Με τόσο θυμό, με τόση οργή που υπάρχει πια, μακάρι να μπορούσαμε να μπούμε όλοι σε διαδικασία αυτογνωσίας, ώστε να βρούμε τρόπο να πατήσουμε στο σήμερα με χαρά. Όπως τόσο γλυκά επισημαίνει ο π. Χριστόδουλος “οι άνθρωποι έχασαν τη χαρά και την ευχαριστία της σημερινής ημέρας.. κι όταν δεν είσαι χαρούμενος για τη σημερινή ημέρα θα θυμώσεις.. Η έλλειψη επίγνωσης της πραγματικότητας κάνει τον άνθρωπο να θυμώνει, γιατί δεν ξέρει την αλήθεια κι όταν δεν ξέρεις την αλήθεια πιστεύεις μονίμως ότι έχεις δίκιο κι όταν πιστεύεις ότι πάντα έχεις δίκιο γίνεσαι επικίνδυνος…”
Να προσέχουμε και κυρίως να προσπαθούμε να ησυχάζουμε ακόμα και διαφωνώντας..

Κι ύστερα ήρθε και με βρήκε μια ταινία μικρού μήκους που με μια βουτιά με πήγε αλλού. Με γύρισε σε άλλη δεκαετία που για κάποιο λόγο εξακολουθεί να ζει μέσα μου. Και για λίγο μελαγχόλησα. Για τις βουτιές που δεν έγιναν, για τη χαρά και τη λαχτάρα, για την όρεξη που χάθηκε, γι’αυτό που τρώμε και μας τρώει, για τη διάθεση που κινεί τα πάντα, για όσα σημαίνει η κάθε στιγμή, για τα απλά, τα γνωστά, τα γήινα, τα χωρίς φτιασίδια, σιλικόνες, εξτέ, κοιλιακούς… Για όλα αυτά που κάτι μας θυμίζουν, κάποια φλέβα χτυπούν, μια μυρωδιά στέλνουν, δυο ήχους αφήνουν στη μνήμη της ακοής, μέσα από ένα walkman που κρύβεται σε συρτάρι που ανοίγει με θόρυβο, δυο ακουστικά ξεφτισμένα κι ένα παγωτό χωνάκι να λιώνει στο χέρι… Μια βουτιά! Βουτιά στη χαρά. Βουτιά στο μέσα. Βουτιά στις μικρές στιγμές των ανθρώπων! Μια υπέροχη βουτιά από το Σημείο / By Ble Productions https://www.facebook.com/watch/?v=306856490363335&extid=AOH9DDsPXUKy4ZfG