Αφού έχω φίλους, τι να την κάνω τη ψυχοθεραπεία;

Της Μαρίας Σκουρβουλιανάκη

Υπάρχει φιλία;

Είναι αληθινή;

Όχι μωρέ, όλα είναι σχέσεις συμφέροντος θα απαντήσουν. Άλλοι θα γελάσουν ειρωνικά. Κάποιοι ίσως κουνήσουν το κεφάλι.

Εδώ έρχομαι να πω σε όλους εκείνους, ότι όσοι κατάφεραν να έχουν φίλους πρέπει να νοιώθουν ευλογημένοι από τον Θεό.

Ξέρεις είναι σπάνιο να έχεις διπλά σου ανθρώπους που σε κρατάνε στην ζωή τους  για αυτό που πραγματικά είσαι και όχι για εκείνο που θες εσύ να δείχνεις στον «έξω κόσμο.»

Είναι εκείνοι που από τον τρόπο που μιλάς καταλαβαίνουν αν είσαι καλά.

Είναι εκείνοι που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις ,όσο δύσκολη μέρα και αν είχαν.

Θα αρχίζουν να σου φωνάζουν σαν υστερικοί κάθε φορά που προαισθάνονται το λάθος βήμα που ετοιμάζεσαι να κάνεις , μετά θα σε αγκαλιάσουν κλαίγοντας και ψιθυρίζοντας <<εγώ θέλω το καλύτερο για σένα>>.

Είναι εκείνοι που θα καθίσουνε να φάνε μαζί σου pizza , επειδή εκείνος δεν στέλνει μήνυμα.

Είναι εκείνοι που θα ξενυχτήσουν στα ζόρια σου για να λύσουν το πρόβλημα σου.

Είναι εκείνοι που θα αγαπήσουν και θα φροντίζουν το παιδί σου, σαν να ήταν δικό τους.

Είναι εκείνοι που δεν μιλάτε σε καθημερινή βάση αλλά όταν θα νοιώσουν πως κάτι δεν πάει καλά με σένα, θα έρθουν  αμέσως να σε βρουν, ακόμη και αν είσαι στην άλλη άκρη της γης.

Είναι εκείνοι που στα μεθύσια σου ήταν πάντα εκεί και σε κρατούσανε να μην πέσεις γιατί παραπατούσες από την ζάλη σου.

Είναι εκείνοι ,εκ των οποίων ο αριθμός δεν πρέπει να ξεπερνά τα δάχτυλα του ενός χεριού όταν τους μετράς.

Γιατί ίσως αυτό είναι η φιλία τελικά, ένας κύκλος ο οποίος δεν σπάει ποτέ.

Απλά  όσο μεγαλώνει η απόσταση από το κέντρο του, τόσο περισσότερο αποκτά νόημα η λέξη.