Μαρία Αραμπατζή: “Σαν βράχος ~’”

Γράφει η Μαρία Αραμπατζή

Άκου τι ξέρω για αυτές τις πέτρες. Είχε διαδοθεί με απόλυτη σιγή ότι οι βράχοι αντέχουν, λόγω γαλαζοαίματης καταγωγής και περιβάλλοντος. Η σιγή τους είναι ο θόρυβος που έχουν συνηθίσει, ώστε κανείς να μην ξέρει τους υδάτινους εχθρούς. Αυτή όμως ήταν μια πληροφορία που δεν διασταυρώθηκε ποτέ. Θυμάσαι κάτι φήμες περί σκληρότητας που κάποτε είχανε ακουστεί από κάποιους που κρίνουν επιφανειακά;

Δεν ευσταθούν πλέον.

Οι βράχοι νιώθουν ασφαλείς μόνο όταν προστατεύουν τους άλλους, γιατί έμαθαν να χρονομετρούν την άφιξη των κυμάτων. Άκου να δεις, είχα γνωρίσει κάποτε έναν από αυτούς που έδινε και ονόματα στα κύματα για να προλαμβάνει το κακό. Θυμάμαι είχε ονομάσει ένα από τα αυτά «γνώριμο», ένα άλλο «προβλέψιμο» και ένα άλλο «αναμενόμενο». Κάνοντας τα τόσο οικεία, μπορούσε να τα ελέγξει και έτσι κέρδιζε σε αντοχή. Έτσι, πετύχαινε ολοένα και περισσότερο ουσιαστική στήριξη για τους άλλους, αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος. Η στήριξη του έμοιαζε με κατάκριση και δικαιολογούσε τον εαυτό του λόγω του περιβλήματος, λέγοντας το αληθινό μόνο σκληρό μπορεί να είναι.

Και ήρθε μια στιγμή που ο βράχος, ζητούσε την βοήθεια. Κανείς δεν άκουσε την σιγή της απόγνωσης του. Και αναρωτιέμαι αφού έπεισε τους άλλους ότι πάντα τα καταφέρνει μόνος, γιατί παραπονιέται για την ερημική στεριά;

ΥΓ: Αναρωτήσου το βαθμό συγγένειας σου με τον βράχο, γιατί η πέτρα πέτρα λέγεται, και πέτρα είναι ο άνθρωπος.

Με αγάπη,
ο εαυτός σου!