Μαρία Αραμπατζή: “Σαν ταινία~”

Γράφει η Μαρία Αραμπατζή

Παραπέμπει σε κάτι οικείο ο τίτλος. Μικρής διάρκειας και απρόσμενης εξέλιξης, λίγο διαφορετική, από τις άλλες που έχεις δει. Τίποτα αναμενόμενο σε αυτή, κάθε σκηνή και ένα στιγμιότυπο ζωής. Επιλέχθηκε από ειδική κατηγορία για εσένα η ταινία.

Νομίζω ανήκε στη συλλογή των «μοναδικών», οπότε έχεις την αποκλειστικότητα του χαρακτήρα σου. Ήρθε η ώρα της προβολής και εσύ πράγματι δεν άργησες.

Παρά δύο λεπτά ανυπομονησίας και ένα λεπτό αιφνίδιου, ήσουν εκεί. Καλή λες να είναι; Ξεκινάει η κριτική. Πραγματικά ποιος μπορεί να αξιολογήσει μια ταινία και με τι κριτήριο; Μαλακώνει κανείς άραγε όταν συνειδητοποιεί ότι τα 80 χρόνια του, αντιστοιχούν στις σκηνές μιας ταινίας;

Θα έπρεπε… Σε ξέρω, και σε δικαιολογώ που σε τρομάζει η αναλογία. Συγνώμη, αλλά ήρθε η ώρα να δεις πως η ισορροπία της ζωής σου, είναι μια ζυγαριά ρυθμισμένη από άλλον! Οικείος ηθοποιός, σου θυμίζει εσένα στις αντιδράσεις και σε γυρνάει στο παρόν.

Εκεί συνειδητοποιείς ότι το παρόν είναι ήδη παρελθόν. Τίτλοι τέλους! Σιωπή! Ως πρωταγωνιστής έπρεπε να καταλάβεις πότε ξεκίνησε η δράση. Εσύ δεν ήσουν που πάντα ήθελες μια προβλεπόμενη κατάληξη, ήδη από την αρχή του έργου;

Να είναι λίγο επιβεβαιωτική για τον εγωισμό σου και λίγο ικανοποιητική και εύληπτη για το κοινό. Αυστηρός κριτής μας προέκυψες. Επειδή τα σκηνικά δεν ήταν όπως ήθελες, αναζητάς τον σκηνοθέτη με διάθεση κριτικής.

Υ.Γ.: Ζεις ή ελπίζεις να ζήσεις; Προς ενημέρωση σου, μόλις πληροφορήθηκα για το θάνατο του σκηνοθέτη. Καλή ακρόαση.

Με αγάπη,
ο εαυτός σου!