Φ. Βουδαντά: Τα Χριστούγεννα τα νιώθουμε… αναπνέοντας!

Της Φένιας Βουδαντά

Θα περάσει κι αυτό. Όλα περνούν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, κι εμείς περαστικοί είμαστε κι εδώ και παντού. Κι εμείς θα περάσουμε, αρκεί να έχουμε εξασφαλίσει πως έχουμε ζήσει, πως με όποια εφόδια και υπό όποιες συνθήκες, έχουμε καταβάλει ο καθένας την προσπάθειά του κι έχουμε ζήσει.

Με προσοχή. Εστιάζοντας στα σημαντικά, κλείνοντας τα μάτια και παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή. Εισπνέοντας το φως των γιορτών, εισπνέοντας την αγάπη που κυλά ανεμπόδιστη σαν νερό τρεχούμενο που δε λογαριάζει από τεχνητά φράγματα. Υπακούει στη φύση της η αγάπη και κυλά.

Εισπνέοντας τη λάμψη, που ενυπάρχει σε ζεστά βλέμματα και αντίχειρες που σκουπίζουν τα δάκρυα από το πρόσωπό μας, στη λάμψη που αναδύεται σε κάθε «συγγνώμη» και «σ’ αγαπώ» που ακόμα κι αν άργησαν να ειπωθούν, τώρα τα φωνήεντα τους ακούγονται μελωδικά και παρατεταμένα και τα σύμφωνά τους στιβαρά και ειλικρινή.

Εισπνέοντας την ουσία, το γενικότερο νόημα που δεν υπολογίζει ατέλειες και στραπατσαρισμένα συναισθήματα. Εισπνέοντας την ουσία, που μας καθιστά παρόντες στο εδώ και στο τώρα και μας καλεί να ζήσουμε. Στο εδώ και στο τώρα και ας είμαστε μόνοι, λίγο ακόμα έμεινε για την εκπνοή. Με την εκπνοή ολοκληρώνεται μια αναπνοή, μόνο με ολοκληρωμένη και βαθιά αναπνοή μπορούμε να δούμε τα σημαντικά, μπορούμε να δούμε όσους και όσα ενδεχομένως είχαμε πριν δίπλα μας και δεν τα βλέπαμε, παγιδευμένοι σε βιαστικές και κοφτές ανάσες που είχαν σκοπό μονάχα να μας κρατήσουν στη ζωή, αδιαφορώντας για την ποιότητά της.

Εισπνέοντας όσα έχουμε ανάγκη επιτέλους να νιώσουμε, να γευτούμε, να απολαύσουμε!!

Και αφού συλλέξουμε στιγμές, αφού επικεντρωθούμε σε όσα θέλουμε και χρειαζόμαστε δίνοντας προτεραιότητα σε α’ πρόσωπο («εγώ επιθυμώ/ έχω ανάγκη») και αφήνοντας στην άκρη για λίγο το γ’ πρόσωπο («εκείνος θέλει/ με πρόσταξε», «εκείνοι χλεύασαν/ με επηρέασαν»), φτάνει η στιγμή της πολυπόθητης εκπνοής. Δεν είμαστε εγωκεντρικοί και προσανατολισμένοι μόνο στον εαυτό μας, αλλά δικαιούμαστε να μας δώσουμε τη χαρά την οποία χρειαζόμαστε μια φορά (και δύο, και τρεις…).

Εκπνοή. Η απομάκρυνση των φόβων, των εσωτερικών υπολειμμάτων που αφήνει το τραύμα, όποιο κι αν είναι αυτό. Έχουμε αποκομίσει την εμπειρία του, αφουγκραστεί τα διδάγματά του και τώρα εκπνέουμε τα τοξικά του απομεινάρια, αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε λυπημένους, «προβληματικούς», μη λειτουργικούς. Εκπνέοντας, παράλληλα, τη μοναξιά. Εκπνέοντας το πένθος που βιώσαμε για όσα πέρασαν, τα χάσαμε και δεν προλάβαμε να τα εκτιμήσουμε.

Μέσα σε αυτό το κλίμα όπου, από τη μία, κυριαρχεί νεκρική σιγή στους δρόμους, και από την άλλη, ατελείωτη φασαρία σε τηλεόραση και νευρικά κύτταρα, επιλέγουμε να κρατάμε την αναπνοή μας συνυφασμένη με το βαθύτερο πνεύμα των εορτών, να πάρουμε μέσα μας το χαμόγελο από τα πρόσωπα των κοντινών μας ανθρώπων, να αξιοποιήσουμε τα ευεργετικά του αποτελέσματα και να αφήσουμε τις λύπες και τις ενοχές να τις πάρει ο άνεμος.

Εκτεθειμένοι σε χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα, πόσο μάλλον σε χιόνια, εμείς έχουμε φροντίσει να εισπνεύσουμε, να ζεστάνουμε την καρδιά με αγάπη. Με όσα μάλλινα υφάσματα κι αν τυλιχθούμε, το σώμα πάντοτε θα κρυώνει όταν αφήνουμε την ψυχή ξεσκέπαστη.

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, ευτυχία και στιγμές φωτεινές σαν πηγές κουράγιου και δύναμης σε γκρίζο ουρανό, που θέλει τις καρδιές όλων ενωμένες για να λάμψει κι αυτός ολόκληρος!